Днем 29 чэрвеня жыхары вескі Богушовка пад Бабруйскам ўбачылі на сельскай вуліцы… сапраўдную мядзведзіцу. Гэта пазней высветлілася, што яна збегла з сядзібы «Экзотыка», у якой есць свой заапарк. Міліцыя сцвярджае, што работнікі папросту забыліся зачыніць клетку з жывелай, якое скарысталася сітуацыяй і адправілася на шпацыр. А тады сустрэча з медведицей Машкой ледзь не скончылася трагедыяй для 31-гадовай Вольгі Ананіч і яе блізкіх.
У жанчыны, якая прыехала на некалькі дзен да маці ў Богушовку з Бабруйска, каб дапамагчы з рамонтам, праз суткі пасля знаемства з питомицей з заапарка ўсе яшчэ трасуцца рукі.
— Гэта вы мяне ўчора не бачылі, — усміхаецца Вольга і запрашае нас у бацькоўскі дом. На падлозе узвышаецца гара чарніцы, якую перабіраюць жанчыны. Гэта — ягады ранішняга збору.
— Учорашняя-то чарніца ўся ператварылася ў кашу, — наракае яе маці, Любоў Яўстаф’ева.
Раніцай 29 чэрвеня Вольга і яе сястра Алена адправіліся на скутары ў лес за чарніцамі. Следам на ровары паехала іх маці. Калі ягад набралі дастаткова — зазбіраўся дадому. І яшчэ здзівіліся, што хто-то, пакуль яны збіралі ягады, ужо з’еў запас ежы, якую жанчыны ўзялі ў лес: яйкі, каўбасу, хлеб.
— Я вырашыла ехаць на ровары, а маме прапанавала перасесці на скутэр, — распавядае Вольга. — Ен час ад часу глох, але ўсе роўна яны з Ленай дабраліся б хутчэй мяне.
Жанчына таксама спяшалася вярнуцца як мага хутчэй: дома яе чакалі тры дачкі, малодшай з якіх усяго два гадкі. Таму спешна пакінула ў сястры мабільны тэлефон, аб чым пасля неаднаразова пашкадавала.
«Я нават не ўяўляла, што яны могуць так хутка бегаць!»
Мядзведзя Вольга сустрэла перад самым выхадам з лесу пры выездзе на дарогу, якая вядзе ў веску: бурая маса «копошилась ў кустах і што-то ела».
— Я не адразу зразумела, што гэта мядзведзь. А калі дайшло, то пачала круціць педалі з усіх сіл. Там спуск, ехала вельмі хутка, але мядзведзь усе роўна мяне абагнаў і стаў пасярод дарогі. Я нават не ўяўляла, што яны могуць так хутка бегаць! Тармазоў у ровары няма — я ўпала, а потым паставіла яго перад сабой, каб абараніцца ад жывелы, — успамінае наша субяседніца.
Мішка спрабаваў абыйсці ровар, каб дабрацца да Вольгі. Ей давялося прыкрывацца двухколавым транспартным сродкам, нібы шчытом.
— Думала, гэта мая смерць прыйшла. Я ўяўляла, як ен будзе мяне грызці, малілася, крычала, стукала палкай па руля і нават гавкала, каб як-то адпудзіць мядзведзя. Быў такі стрэс, што я нават не сцяміла, што жывела магла проста збегчы з суседняй сядзібы.
Спачатку, успамінае Вольга, мядзведзь паводзіў сябе цалкам прыязна, аднак паступова пачаў раздражняцца — станавіўся на заднія лапы, рыкаў, спрабаваў ўкусіць за нагу і грыз веласіпедныя шыны. Часам жывеліна сворачивало ў лес, і тады Вольга зноў садзілася на ровар, спрабуючы пераадолець на ўжо амаль бескарысным ровары хоць пару сотняў метраў да хаты заставалася каля 2 км. Але кожны раз мядзведзь наганяў жанчыну.
— Я нават спрабавала з ім гаварыць, тлумачыла, што дома трое дзяцей, і прасіла мяне не чапаць, — усміхаецца Вольга. — Гэта цяпер усе гэта здаецца смешным, а тады было не да жартаў. Яшчэ думала: калі застануся жывая, мне ж ніхто не паверыць!
«Я гэтаму мужчыну гатовая ногі цалаваць»
Жанчына згадвае, што мядзведзь час ад часу знаходзіў сабе іншыя забавы, што дазволіла ей паціху рухацца ў бок хаты. Вось жывеліна згарнула да дзікай яблыні, а перад самай Богушовкой зацікавілася пчалінымі вуллямі, якія стаяць уздоўж дарогі. Гэтым і скарысталася Вольга, каб зрабіць апошні рывок — да крайняга дома ў весцы заставалася зусім трохі.
— Калі ўбачыла дах, пачала крычаць, клікаць на дапамогу. Выйшаў мужчына з тэлефонам у руках, убачыў мядзведзя. Я стала прасіць, каб ен мяне ў двор ўпусціў, потым упаў на газон — у мяне пачалася істэрыка, — расказвае жанчына.
Тым часам, па яе словах, цікавы мішка стаў на заднія лапы і зазірнуў у двор. І гэта пры тым, што вышыня плота — прыкладна 1,75 м. Спудзіў яго гук скутэра, на якім да вескі усе ж даехала сястра Алена, пересадившая маму па дарозе на трактар.
— Скутэр зноў заглух, яна стала яго заводзіць, вось мядзведзь гуку і спалохаўся, — выказала здагадку Вольга. — А потым пайшоў па вуліцы. Гэта добра, што нікога не было. А ўявіце, калі б дзеці тут гулялі?
Свайму выратавальніку і яго дачкі, якая отпаивала яе вадой, жанчына ўдзячная, але відаць, што падабраць словы падзякі ей складана:
— Я гэтаму мужчыну гатовая ногі цалаваць, — нарэшце кажа Вольга.
«Крычу суседу, што ззаду мядзведзь, а ен думае, што я жартую»
Дом Аляксандра Іванавіча Каравацкого абнесены дыхтоўным металічным плотам. Перад варотамі разбіта кветкавая клумба, на якой бачныя сляды мядзведжых лап. Захаваліся яны і на пыльнай дарозе — нават можна вызначыць, што жывела «прогуливалось» ўздоўж плота.
— Я жука каларадскага цкаваў і раптам чую крыкі: «Ратуйце, дапамажыце!». Спачатку падумаў, што дзеці песцяцца, але ўсе ж выглянуў на вуліцу. Бачу — ідзе дзяўчына з роварам, а побач з ей мядзведзь. Ну паспрабаваў прыкрыкнуць на яго, сказаў, каб той сыходзіў у лес, — успамінае мужчына і просіць яго не фатаграфаваць. — Ды які з мяне герой?..
Мядзведзя ен не спалохаўся, так як адразу здагадаўся, адкуль той завітаў у Богушовку. Іван перакананы, што шкоды Вользе звер б не прычыніў.
— Ен хацеў гуляць, свесил морду мне ў двор праз плот — сабака ледзь з розуму не сышла. Але я на ўсялякі выпадак папрасіў усіх у дом зайсці: а раптам бы мядзведзь вырашыў пералезці?
Мужчына пацвярджае, што драпежнік спалохаўся скутэра і пайшоў блукаць па весцы.
— Я з другога боку агарода выглянуў на вуліцу і бачу, што ен да хаты суседа накіроўваецца, а ў таго невысокі плот. Тэлефаную яму, каб папярэдзіць. Крычу суседу, што ззаду мядзведзь, а ен думае, што я жартую.
Людміла, дачка гаспадара, якая знаходзілася ў гэты час дома, узяла на сябе клопаты аб Вользе, якую прыйшлося даволі доўга супакойваць. Бацька ў гэты час тэлефанаваў у міліцыю і ў сельсавет. Але гаспадары жывелы з’явіліся раней і павезлі звера, які апынуўся медведицей Машкой, у сядзібу.
— Калі, з іх слоў, потым міліцыя мне сказала, што гэта быў медзведзяня, я падумала — якім жа тады павінен быць дарослы мядзведзь, калі гэты да нас праз плот на двор зазіраў? — іранічна пытаецца Людміла і дадае, што ў такім выпадку з дарослым зверам ей бы зусім не хацелася сустракацца.
«Для вас яна — Машачка, а для нас — драпежнік»
Уладальнік сядзібы «Экзотыка» Сяргей Савельеў заяўляе:
— Не, у мяне нічога не збегла. Вам няма чым заняцца, як толькі пісаць пра мядзведзяў, якія па лесе бегаюць, ці што?..
Між тым Любоў Яўстаф’ева запэўнівае: менавіта ўладальнік сядзібы «Экзотыка» прыязджаў у Богушовку, каб забраць мядзведзя.
— Зайшоў, не павітаўшыся, і са смехам пытаецца: – каго гэта тут наша Машачка напалохала? Ну я яму і кажу: для вас яна Машачка, а для нас — драпежнік, — абураецца жанчына. — Я разумею, што ўсякае можа здарыцца. Ну хоць выбачыўся за тое, што адбылося! Дачка потым нават пасля снатворнага усю ноч не спала!
Вольга прызнаецца, што спачатку не збіраўся пісаць ніякіх заяваў у міліцыю, але ўчастковы настаяў. А пасля сустрэчы з уладальнікам сядзібы і зусім мае намер падаваць у суд, хаця і перакананая: простых выбачэнняў у той дзень было б цалкам дастаткова, каб уладзіць усе светам.
По материалам: TUT.BY
July 1st, 2016 
Опубликовано в рубрике 
Loading ...