“Ледзь не плакала, хацела на аб’ект”. Як жывуць студэнты, якія дапамагаюць будаваць БелАЭС

Абед па раскладзе, чырвоная картка, калі забыўся каску, і ніякага смартфона з 8.00 да 17.00. Каб два месяцы жыць і працаваць у такіх умовах, байцы будатрадаў, якія гэтым летам дапамагаюць будаваць БелАЭС, давялося прайсці сур’езны конкурсны адбор. Цяпер на Усебеларускай маладзежнай будоўлі занятыя каля 400 хлопцаў і дзяўчат з розных навучальных устаноў краіны, а таксама расійскіх вну. Працаваць тут яны будуць да 26 жніўня. У восем вечара, калі хлопцы ўжо вярнуліся з аб’екта, у госці да іх пастукалі карэспандэнты TUT.BY.

Пакой хлопцаў

Ад станцыі да Астраўца крыху больш за 20 кіламетраў. Аўтобусы, на якіх возяць будатрадаўцаў, а правільней казаць байцоў, пераадольваюць гэта адлегласць за 30 хвілін. З працы хлопцы і дзяўчаты вяртаюцца ў розны час, але па адным адрасе: Караткевіча, 7. Вось тая самая семиэтажка, у ей 56 кватэр. З ліпеня тут жывуць толькі студэнты. Прычым 383 з іх — хлопцы. БНТУ, Брдту, Белдут, ВДТУ… Стучим ў першую якая спадабалася дзверы. Тут пахне запечанай курачкай: на кухні Леша Шальский — камандзір атрада «Эўрыка» з Полацкага дзяржуніверсітэта.

— Абяцаў хлопцам: добра выступім на турніры па валейболе — з мяне вячэру. Выконваю, — вітае і тут жа пазірае на гадзіннік. Спецыяльнасць у Лешы «Экспертыза і кіраванне нерухомасцю». Але рыхтуе ен таксама нядрэнна: за чатыры гады ў інтэрнаце руку набіў.

— Упершыню трапіў у будатрад пасля першага курса, — расказвае ен. — Вырашыў зарабіць, каб за вучобу заплаціць. Накіравалі нас у Верхнядзвінскі раен ферму будаваць. Чатырыста восем «старымі» год тады каштаваў, а ў месяц мы атрымлівалі 3,5 мільена. Тры заробкі — і ўсе. Наогул, у будатрады многія прыязджаюць назапасіць грошай. Гэта ж не сакрэт. У гэтым годзе з хлопцамі нават у суботу працуем, каб атрымалася больш. Колькі хочам? Ды не ведаю. Мінімум абяцалі 5-6 мільенаў у месяц. «Столь» залежыць ад зробленага. Мой леташні рэкорд на станцыі 9,3 мільена.

На будаўнічай пляцоўцы БелАЭС Шальский ўжо другое лета. Трапіць сюды, не хавае, было няпроста. Акрамя сесіі «без хвастоў» трэба мець 2-3 разрад па будаўнічай спецыяльнасці — у Лешы і іншых хлопцаў з ПТВ есць «скарыначка» муляра-бетоншчыка. Акрамя таго, патрэбен допуск «можа працаваць на вышыні» і ніякіх праблем з законам.

— Я не жартую, — тлумачыць. — Перад ад’ездам нашы дадзеныя правяраюць у міліцыі. Тыя, хто калі-небудзь прыцягваўся за «административку», наўрад ці пройдуць. У мяне, напрыклад, чацвера знаемых так адсеяліся.

— Тут усе строга, — кліча ў пакой пяцікурснік Саша Скороденок. Там ужо сабраліся іншыя хлопцы з ПДУ. Амаль ва ўсіх спецыяльнасць «Прамысловае і грамадзянскае будаўніцтва». — На аб’ект праходзім праз КПП. Смартфоны нельга. Спякота ці дождж — заўседы трэба быць у форме, касцы i ботах. Парушыш — жоўтая картка і штраф. А горш чырвоная — і выдаленне.

— Прама як у футболе.

— Гэта дакладна, — зручней усаджваецца Саша. — Толькі нам, у адрозненне ад гульцоў, іх могуць выдаць за парушэнне тэхнікі бяспекі. На аб’екце шмат камер, калі, дапусцім, ты трапіў у кадр без каскі — пакуй валізкі і дадому. У мінулым годзе ў нас хлопец за два дні да звальнення ў неналежным месцы вырашыў пакурыць — жоўтая картка. Ведалі б, як ен перажываў, што прэміі пазбавяць.

Мы ў пакоі, разлічанай на траіх. Вось ен, мужчынскі мінімалізм: шафа, ложак, стол, на стале, ноўтбук, пад сталом калонкі.

— А што яшчэ трэба? — здзіўляецца чацвертакурснік Максім Моштыль. — Пасля работы мы дома амаль не сядзім. У аўторак пачынаецца турнір па баскетболе. Дрэнна толькі, з надвор’ем не шанцуе. Мы працуем з 4 ліпеня, а за гэты час усяго тры дня без дажджу былі.

— Нават з мясцовымі дзяўчынкамі не пазнаемішся, — смяюся, улічваючы, як трохі прыехала сваіх.

— Ды яны і не хочуць, — падтрымлівае жарт Саша. — Тут жа, лічы, увесь горад прыезджых будаўнікоў. Я з адным як-то павітаўся, яна адразу: «Ты ўжо пяты, хто да мяне сення падыходзіць».

Хлопцы рагочуць, курачка ўсе больш пахне, а размовы зноў пра працу.

— Мы з Антонам ужо чацверты дзень плітку кладзем, — паказвае на таго, хто сядзіць побач таварыша студэнт 4 курса Мікіта Болтрушевич.

— А мы «на адхоне», — гэта ўжо будучы геадэзіст Жэня Галаўко кажа. — Дзень на дзень не прыходзіцца. Часам з васьмі да пяці чым-то адным заняты. Часам адразу з чатырма заданнямі спраўляешся.

Дарэчы, працоўны дзень тут не ва ўсіх з 8.00 да 17.00. У тых, хто працуе вахтавым метадам, на гадзіну даўжэй. Саша расказвае, што ў мінулым годзе, калі здавалі аб’ект, з хлопцамі да 19.00 працавалі.

— Першыя дні чатыры з нязвычкі ад нагрузак усе цела балела, — смяецца Антон Аскера. — Мазалі. Я столькі пластыраў адразу ніколі ў сваім жыцці не купляў. І боты — гэта, вядома, не красоўкі. Але нічога, зараз ужо ўсе нармальна.

— Ды добра. Галоўнае — добра есці, — падтрымлівае сябра Леша. — Макс, глянь, як там курачка. І гітару даставай, нашу праспяваем.

Пакой дзяўчат

Наўздагад пастукаць і трапіць у госці да дзяўчат амаль немагчыма. Іх гэтым летам на БелАЭС ўсяго 18. Але за ўсе гады работы будатрадаў на станцыі — гэта максімум. Сярод студэнтак дзевяць беларусак і столькі ж расіянак. Нам падказваюць, дзе жывуць дзяўчынкі Ніжагародскага дзяржаўнага тэхнічнага універсітэта. Знаемімся.

— Баец Маша Бабушкіна.

— Баец Даша Смірнова.

— Баец Даша Шмялева…

Прадстаўляюцца. Усяго дзяўчынак тут восем.

— Наогул, правільна бойцыцы, — папраўляе Шмялева. — Але гэта назва нам не асабліва падабаецца. Затое спецыяльнасці ва ўсіх цікавыя, звязаныя з ядзернай фізікай.

— Я адразу паступіла на «медыцынскую тэхніку», — расказвае пра сябе Маша. — Але потым на два месяцы трапіў у будатрад на Нововаронежскую АЭС — і ўсе: зразумела, гэта мае. Патэлефанавала маме: перевожусь.

— А ў мяне тата ў атамнай прамысловасці працуе, — гэта ўжо Даша Смірнова. — Ен мяне ў прафесію сагітаваў. І ў будатрад таксама. Яны ў свой час у Якуціі вечную мерзлату капалі, а там летам +10…+15. Як-то яны так захапіліся, што прапусцілі аўтобус. Каб выжыць, частка ночы працягвалі працаваць. Калі зусім стаміліся, селі, прыціснуўшыся адзін да аднаго, і спрабавалі не заснуць. З многімі тымі хлопцамі тата да гэтага часу сябруе.

— А не было страху працаваць на станцыі? — перакладаю тэму.

— Няма, хоць многія і кажуць: не жаночая гэта справа. А наогул, нядаўна ў афіцыйнай групе «Расатама» я бачыла, што да ядзернай энергетыцы станоўча ставяцца 80-90% людзей, — дзеліцца меркаваннем Даша Шмялева. — Людзі баяцца атамных станцый з-за няведання. Мы ж іх вывучаем і ведаем, што гэта бяспечна. Так, былі інцыдэнты. Але зараз, напрыклад, тыпы рэактараў, якія задзейнічалі раней, ужо не будуюцца.

Нягледзячы на тое, што на гадзінніку ўжо каля дзесяці, дзяўчынкі выглядаюць бадзера. Хоць працуюць шмат. Навучэнцы Бабруйскага будаўнічага каледжа, напрыклад, тынкуюць і шпаклюют. Ніжагародскія ў асноўным занятыя з дакументамі. На будпляцоўку з іх трапіла толькі Маша Бабушкіна.

— Ды я ледзь не плакала, так хацела на аб’ект, — перабівае Маша. — Кажу, гатовая рабіць любую працу: даручылі весці табель уліку працоўнага часу.

— Такія будоўлі заўседы ўражваюць маштабамі. Сцены рэактара, парагенератар, а ты ходзіш і разумееш: гэта прыдумалі людзі, — кажа Аня Волкава. — І вось цяпер я прыкладаю руку да таго, каб зрабіць што-то для чалавецтва.

Да Беларусі некаторыя студэнткі паспелі папрацаваць у будатрадах на Растоўскай і Новаваронежскай АЭС. Кажуць, станцыі ў многім падобныя. Аднак, калі даведаліся, што гэтым летам паедуць у Астравец, крыху спалохаліся.

— Мы ездзілі і ў іншыя гарады, але не так далека ад дома.

— А я думала, працы спалохаліся.

— Будатрады — гэта ж не толькі праца, — усміхаецца Шмялева. — Я вось лес сваю тут знайшла. Прычым мы з Ромай тры гады вучыліся ў адной групе, і нічога. А паехалі ў будатрад — закахаліся.

Ля выхаду

На гадзінніку ўжо адзінаццаць, але ў кватэры і спаць ніхто не спяшаецца. Сядзяць, размаўляюць. У каго-то трэніроўка: усе-такі на носе турнір па баскетболе.

— Мы ж маладыя. Нават калі ў два ляжам, заўтра легка прачнемся, — разважаюць. — Да таго ж у нас не інтэрнат, а кватэры. Апоўначы вахцер дзверы на замок не закрые.

По материалам: TUT.BY

Оставить комментарий

ثبت نام در ریور پوکر پوکر آنلاین ریور پوکر